Babybites:
Gemiddeld komt een vrouw tijdens haar zwangerschap zo’n 12 kilo aan. Maak je geen zorgen als jij maar 5 of misschien wel 25 kilo aankomt, bijna alles is normaal.
Hier zie je een overzichtje van waar die kilo’s nu vandaan komen:
Ons kindje is niet tussen kerst en oud-en-nieuw geboren. Ons kindje zal niet meer in 2010 geboren worden. En ook 1-1-’11 zal niet meer gebeuren, aangezien het al bijna 10 uur ’s avonds is. Mijn intuïtie heeft mij een beetje in de steek gelaten…
Ergens ook wel lekker rustig, dat ik niet meer op een ‘vastgestelde datum’ zit te wachten.
Ons kindje zal in 2011 worden geboren. Ergens tussen nu en 4 weken (?!).
“Het duurde even voordat ik je binnen liet, ik moest eerst je dossier doorlezen.”
Vandaag had ik controle bij een gynaecoloog die ik nog niet eerder had ontmoet. Gelukkig had hij niet mijn hele dossier doorgelezen, dan was hij nog langer bezig geweest ;-).
We spreken over mijn coeliakie, mijn zwangerschapsklachten en over het begin van de bevalling. Hij benadrukt dat ik niet te lang moet wachten met bellen naar het noodnummer. Daar weten ze waarschijnlijk precies wat er aan de hand is. Nu wacht ik een half uurtje, en dan zijn de symptomen weer verdwenen. Ik moet niet langer wachten, we kunnen immers pas weg als er opvang voor Eva is. Gelukkig hebben we verschillende buren waar we op terug kunnen vallen en (een stuk verder weg) de opa en oma’s.
“Heeeel erg veel succes nog de komende weken! Probeer ondanks de kwaaltjes en de vermoeidheid te genieten van dat kleintje dat nu nog in je buik zit. Je gaat je buik missen, écht! Je hebt het kleintje nu nog voor jezelf, alleen jij kunt voelen hoe het in je buik beweegt, wat het ritme is in die donkere en veilige baarmoeder. Het kleintje is nu nog volledig afhankelijk van jou, een gegeven dat ik zo bijzonder vind.
Geniet ook nog van de weken dat Eva nog ‘alleen’ is. Nu is zij nog jullie kleine meisje, als de baby er straks is, vind je Eva ineens zó groot!”
Toen mijn moeder hoogzwanger was, moest mijn vader naar mijn oma in noord Groningen.
Toen hij weer thuis was, begon de bevalling.
Afgelopen dagen waren Erik en Eva bij mijn oma in noord Groningen.
Zal ook deze bevalling starten nu ze weer thuis zijn?
Mijn lijf zit me steeds meer in de weg. Ik heb regelmatig pijn (in voeten, benen, schaambot, onderbuik en rug). Pijnen die soms komen en gaan als weeën. Maar nooit zet het echt door.
Daarnaast kan ik steeds minder en moet ik steeds langer uitrusten van de (onvermijdelijke) inspanningen die ik wel doe.
Tenslotte slaap ik steeds slechter. Het is vaker dommelen dan echt slapen. Buiten is het onrustig. Vuurwerk, een auto, mensen die door de straat lopen. En waar de sneeuw eerst het geluid dempte, lijkt het nu wel te versterken: Knisperen van voeten of wielen. Binnen is het onrustig: Erik snurkt veel de laatste tijd, door een verkoudheid. Eva daarentegen slaapt gelukkig goed door en wordt ‘laat’ wakker (= na 7 uur). En mijn pijntjes en de bewegingen van ons kleintje houden mij uit mijn slaap.
Ik begin er een beetje genoeg van te krijgen, van deze zwangerschap.
Maar aan de andere kant geniet ik nog even van de (relatieve) rust!
Eerst de echo:
Hartactie: aanwezig
Groei: goed – kindje is nu ruim 5 pond
Vruchtwater: gemiddeld
Maag: gevuld
Blaag: gevuld
Daarna controle bij de assistente:
Bloeddruk: goed (120/75)
Gewicht: goed – tot nu toe 9,5 kilo aangekomen
Tenslotte een gesprek met de gynaecoloog:
We hebben een gesprek over antibiotica. Toen ik zwanger was van Eva, was er sprake van dat ik tijdens de bevalling antibiotica moest slikken, omdat ik drager ben van GBS (de streptococcen B bacterie). De baby kan hierdoor een infectie oplopen, maar dit komt in normale gevallen niet vaak voor. Uiteindelijk heb ik bij de bevalling van Eva wel antibiotica gekregen (met gluten ;-( omdat er toen meerdere risicofactoren waren: ik was minder dan 37 weken zwanger en de vliezen waren langer dan 24 uur gebroken.
De gynaecoloog en ik komen tot de conclusie dat antibiotica niet nodig is. Tenzij er ook andere risicofactoren optreden.
Tenslotte noteert hij in mijn dossier dat navelstrengbloed moet worden afgenomen om te controleren op HLA-DQ2 en/of HLA-DQ8. Deze genen zijn nodig om eventueel coeliakie te ontwikkelen. , een onderzoek om coeliakie te voorkomen.
Eva doet mee aan het onderzoek Prevent CD. Het onderzoek ontvangt niet voldoende subsidie om nieuwe kinderen mee te nemen. Maar kan wel bepalen of een nieuw broertje/zusje een van de coeliakie-genen heeft. Zie mijn ook mijn blog over dit onderzoek.
Toen ik van Eva zwanger was, braken mijn vliezen met 36 weken.
Twee dagen later beviel ik van ons mooie meisje.
Vandaag ben ik ook 36 weken en 2 dagen zwanger. Dus net zolang als toen Eva geboren werd. Een beetje een rare dag. Dit weekend zat ik eigenlijk te wachten tot mijn vliezen braken. Ook al weet ik dat deze bevalling helemaal niet zo hoeft te beginnen. Ook al weet ik dat deze bevalling heel anders kan lopen. Ook al weet ik (en voel ik) dat de bevalling voorlopig waarschijnlijk nog niet begint.
Ondertussen gaat het goed met ons. Ik krijg steeds meer rust, in mijn lijf en in mijn hoofd. Ook gedwongen, want als ik te veel doe, krijg ik meteen pijnlijke steken in mijn schaambot.
Dus, lekker rustig aan op de bank, op tijd naar bed en tussendoor leuke en nuttige dingen doen. Zo genieten wij volop van het mooie winterweer en de wandelingetjes met slee door de sneeuw. En kijk ik enigsinds jaloers naar de mensen die op hun sleetje van de heuvel af suizen. Dat wil ik eigenlijk ook! Maar is met een dikke buik en te soepele spieren natuurlijk niet slim…
Zo heb ik mijn koffertje gepakt, en ook een aantal leuke setjes voor de baby ingepakt.
Zo is het huis weer lekker aan kant – en een halve dag later weer een ongeorganiseerde bende. Tja dat heb je met een enthousiaste peuter, en een man die niet ziet dat er iets opgeruimd moet worden ;-).
Zo ben ik regelmatig aan het bakken. Brood, muffins, kaasbroodjes. Een deel voor meteen, een deel voor in de vriezer voor in de kraamweken.
De tripjes naar de Ikea, de binnenstad en de natuurwinkel moeten maar even wachten tot de wegen wat meer begaanbaar zijn.
De volgende mijlpaal is 37 weken. Vanaf 37 weken is ons kleintje echt ‘op tijd‘!
En de daaropvolgende mijlpaal: 40 weken, de uitgerekende datum. Zal ik die ook halen? Soms ben ik bang van wel, dat is nog heel lang wachten. Maar misschien wel zo fijn voor ons kleintje, die dan lekker lang in mijn buik kan zitten.
Naar aanleiding van mijn vorige blog, las ik nogmaals Kata’s website.
Haar dochter Donja dreigde in 2008 (veel) te vroeg geboren te worden. Hoe ging zij om met die onzekerheid, met het wachten op de bevalling?
Elke dag weer wakker met het gevoel ‘Zou het vandaag…?’
En elke avond naar bed met het gevoel: ‘Wie weet beginnen de weeën vannacht?’
(…)
Ik wil ook best een soort van sociaal leven hebben, maar ik zit opgesloten in mijn lijf en in ons huis. Op dagen dat Arian de auto heeft, kan ik nergens heen, aangezien ik te gammel ben om te fietsen of naar de bushalte te lopen.
Het is niet erg, het heeft wel een zekere charme. Ik koester het samen cocoonen met Pluk, de lome lange dagen. Maar je wordt er geestelijk en lichamelijk niet fitter van. Ik voel mijn spier- en hersencellen afbreken waar ik bijzit.
Ondertussen loop ik over van spanning en opwinding en ook een beetje angst. Zou Pluk echt gezond zijn, zou alles goed gaan?
Toevallig heeft zij met 36 weken en 2 dagen een blog geschreven over het voelen bewegen van het kindje. Ook ik voel de laatste dagen ons kindje minder bewegen. Maar gelukkig: Als ik even rustig op bed lig, met mijn handen op mijn buik, voel ik het kindje al snel reageren!
Of ik het kindje goed voel bewegen.
‘Jazeker! Maar, kan het zijn dat het minder vaak is dan een paar weken geleden? Dat is misschien omdat het kindje steeds minder ruimte krijgt?’
Deze quasi-wijze opmerking heb ik van de tienduizend nieuwsbrieven die ik op me afkrijg omdat ik ooit de Blije Doos heb aangevraagd.
Maar het schijnt één van de vele hardnekkige onzinpraatjes te zijn, meldt professor B.
‘Waarom zou een baby ineens minder bewegen alleen omdat-ie krapper zit? Nee, hij gaat gewoon minder bewegen omdat-ie meer gaat slapen. Hij is maar een paar uur per dag wakker.
Mijn eerste week zwangerschapsverlof zit er op. En wat heb ik het druk gehad!
Sinterklaas (en op het laatste moment nog gedichten schrijven, cadeautjes inpakken en -glutenvrije- pepernoten bakken). Naar vriendin A. die helaas weer een miskraam heeft gekregen. Naar de crematie van de achterbuurman. Huis grondig opgeruimd. Naar de stad voor cadeautjes, baby- en kraambenodigdheden. Boodschappen gedaan. Kaasbroodjes en pizza gebakken. Weer naar de stad voor cadeautjes, baby- en kraambenodigdheden. Ziekenhuiscontrole en verjaardag buurmeisje. Knutselen met Eva en met de trein naar Utrecht voor de verjaardag van ons nichtje Nora. Babykleertjes van zolder halen en uitzoeken. En tussendoor zo af en toe lekker op bed of op de bank met een tijdschrift of boek.
Nu zijn man en dochter op familiebezoek, en heb ik even rust om mijn website bij te werken, de administratie te doen en nog meer sinterklaasgedichten te schrijven. Ja ik weet het, de goedheiligman is weer terug naar Spanje, maar hij heeft voor ons nog een paar pakjes achter gelaten ;-).
Volgende week zal ik echt rustiger aan doen!
Follow
