Wachten
Naar aanleiding van mijn vorige blog, las ik nogmaals Kata’s website.
Haar dochter Donja dreigde in 2008 (veel) te vroeg geboren te worden. Hoe ging zij om met die onzekerheid, met het wachten op de bevalling?
Elke dag weer wakker met het gevoel ‘Zou het vandaag…?’
En elke avond naar bed met het gevoel: ‘Wie weet beginnen de weeën vannacht?’
(…)
Ik wil ook best een soort van sociaal leven hebben, maar ik zit opgesloten in mijn lijf en in ons huis. Op dagen dat Arian de auto heeft, kan ik nergens heen, aangezien ik te gammel ben om te fietsen of naar de bushalte te lopen.
Het is niet erg, het heeft wel een zekere charme. Ik koester het samen cocoonen met Pluk, de lome lange dagen. Maar je wordt er geestelijk en lichamelijk niet fitter van. Ik voel mijn spier- en hersencellen afbreken waar ik bijzit.
Ondertussen loop ik over van spanning en opwinding en ook een beetje angst. Zou Pluk echt gezond zijn, zou alles goed gaan?
Bewegen
Toevallig heeft zij met 36 weken en 2 dagen een blog geschreven over het voelen bewegen van het kindje. Ook ik voel de laatste dagen ons kindje minder bewegen. Maar gelukkig: Als ik even rustig op bed lig, met mijn handen op mijn buik, voel ik het kindje al snel reageren!
Of ik het kindje goed voel bewegen.
‘Jazeker! Maar, kan het zijn dat het minder vaak is dan een paar weken geleden? Dat is misschien omdat het kindje steeds minder ruimte krijgt?’
Deze quasi-wijze opmerking heb ik van de tienduizend nieuwsbrieven die ik op me afkrijg omdat ik ooit de Blije Doos heb aangevraagd.
Maar het schijnt één van de vele hardnekkige onzinpraatjes te zijn, meldt professor B.
‘Waarom zou een baby ineens minder bewegen alleen omdat-ie krapper zit? Nee, hij gaat gewoon minder bewegen omdat-ie meer gaat slapen. Hij is maar een paar uur per dag wakker.