Vandaag lees ik op www.babyinfo.nl:

“Slechts 19,39% van de vaders werkt parttime”

Na mijn zwangerschapsverlof blijf ik 4 dagen werken, Erik gaat ook 4 dagen werken en Prummeltje gaat 3 dagen naar de crèche. Iedereen moet zelf weten hoe ze de opvang van de kinderen willen regelen, maar ik ben blij dat Erik ook betrokken wil zijn, een dag alleen met de kleine wil hebben. En waar de meeste mannen 1 week vrij nemen na de geboorte van hun spruit, zal Erik straks 4 weken vrij zijn!Hoe ‘lieftallig’ hij soms ook is, hoe vaak hij ook iets te eerlijke opmerkingen maakt, ik ben blij met mijn man en de vader van onze kinderen!

Overigens hebben we de crèche deze week vastgelegd. Op 22 januari schreef ik dat wij twijfelden tussen 2 creches: De Larix bij ons in de buurt, en de Bengelenberg met een mooie binnen- en prachtige buitenruimte in het bos. Nu is de beslissing voor ons gemaakt: Bij de Larix is plaats voor ons Prummeltje, bij de Bengelenberg zeer waarschijnlijk niet.

Vanaf dinsdag 16 september zal ons kleintje op maandag, dinsdag en woensdag verblijven op de Larix!

Follow

Share

Mijn ‘lieftallige’ echtgenoot wil ook een bijdrage leveren aan deze site:

Follow

Share

Op 3 februari schreef ik over ‘goedbedoelde (maar oh zo pijnlijke) adviezen’.

Een aantal lezers heeft dit gezien als een aanval. Ik bedoel het absoluut niet als een aanval, ik weet dat jullie het goed bedoelen. Ik hoop door uit te leggen wat die acties met mij doen een beetje begrip te krijgen, een luisterend oor, dat er gesnapt wordt waarom ik moeite heb met bepaalde uitspraken.

Het is geen aanval, het gaat niet om wat jullie doen, het gaat erom wat jullie acties met mij doen.

Ik snap best dat het soms moeilijk is om met mij om te gaan, om rekening met mijn gevoelens te houden, om te snappen wat er in mij om gaat. Als je niet zelf een kindje bent verloren, niet zelf bent bevallen van een kind waarvan je weet dat het hooguit een paar uur zal leven, is dat (gelukkig!) ook niet te begrijpen. Mensen kunnen zich niet indenken hoe het is om een kindje te verliezen, om al die hoop en toekomstdromen te verliezen, om zo diep in de put te zitten. Het is te pijnlijk om het je wel voor te stellen, om je er echt in te verdiepen.

Ik zal alle vragen willen beantwoorden, en hoop dat jullie ze durven te stellen. Als ik emotioneel wordt, dan is het niet omdat jij mij pijn hebt gedaan, maar omdat ik verdrietig ben om het verlies van Boris & Sanne. Je hebt over hen gesproken en mij de kans gegeven mijn gevoelens te delen.

Ik hoor regelmatig dat ik moet genieten van deze zwangerschap, dat ik de artsen moet geloven als ze zeggen dat alles goed komt, dat ik een doemdenkertje ben. Ik vind dat ik juist heel positief in deze zwangerschap sta. Nee, geen roze wolk. Maar ik doe er alles aan om er elke dag weer voor te gaan, om te geloven dat ons kindje het helemaal goed blijft doen. Na een vreselijke ervaring heet dat zeer positief, maar wel reëel.

Laat mij alsjeblieft mijn zwangerschap op mijn eigen manier beleven, probeer je er niet te veel mee te bemoeien. Dit is de enige manier waarop ik het vol kan houden.

Ik probeer vaak uit te leggen hoe ik me voel. Het is geen aanval, ik wil niet dat jullie je gedrag aanpassen, ik hoop alleen dat jullie snappen dat ik gewoon moeilijk heb met bepaalde situaties.

Follow

Share

Gister zijn we met z’n 3-en op naar de controle in het ziekenhuis gegaan, mijn schoonmoeder wilde ook graag mee.

Bij de 32 weken controle, zouden we te horen krijgen of de placenta nog steeds voor de opening ligt, zoals dat in de 20e week het geval was. ’s Ochtends had ik op internet de  gevolgen van zo’n laag liggende placenta opgezocht en daar werd ik niet vrolijk van. Een van de redenen dat de placenta te laag ligt, kan een eerdere curettage zijn.

– Omdat Boris* & Sanne* veel te vroeg geboren zijn, liet de placenta toen niet uit zichzelf los en is er na veel duw- en trekwerk besloten die operationeel te verwijderen middels een curettage –

Door een te lage ligging van de placenta moet het kindje geboren worden met een keizersnede in de 36e week. Als de weeën eenmaal begonnen zijn, kan de placenta en/of de navelstreng gaan bloeden, waardoor er een grote kans is dat het kindje doodbloed.

Gelukkig, gelukkig, is de placenta met het groeien van de baarmoeder mee naar boven geschoven en kan ik zeer waarschijnlijk op de natuurlijke manier bevallen. En ik heb me voorgenomen geen informatie meer op te zoeken voordat de diagnose is gesteld…
De echo was fantastisch! We zagen Prummeltje heel duidelijk gapen en slikken, knipperen en in de oogjes wrijven, het leek haast meer een 3-D echo. Hij/zij groeit goed, er is genoeg vruchtwater en de cervix-lengte blijft nog steeds stabiel. De verloskundige wist mij (wederom) te melden dat het heel normaal is dat het kindje nu minder gaat bewegen, moeilijk wakker te maken is, maar wel een vast waak/slaapritme krijgt. Ze benadrukte nogmaals dat ik meteen moet bellen als ik ongerust ben!

Follow

Share

Erik noemt mij al een tijdje Wammes Waggel. Zeg nu zelf, lijk ik op  Wammes Waggel, die ietwat domme gans uit de Tom Poes strips?

Bij profiel van de NRC wordt hij als volgt beschreven:

Een domme gans, en daarmee is al veel gezegd. Gaat opgewekt door het leven, gedraagt zich als een wandelend pretpark. ‘Hihihihi.’ ‘Goedlachs’ is in zijn geval een eufemisme, een woord dat hij ongetwijfeld niet kent. Hetzelfde geldt voor ‘naïef’. Begroet eenieder opgewekt met ‘hallo luitjes’. Altijd doende met een nieuwe nering, die nimmer rendabel is. Verkoper van ijsjes in de winter, van erwtensoep in de woestijn, dat soort dingen. Wacht dus dikwijls tevergeefs op klanten. Barst bij tegenslag – mits hij na lange tijd in de gaten heeft dat er sprake is van tegenslag – makkelijk in huilen uit. Dat duurt nooit lang. Want het leven is enigjes, reuze leuk.

(http://www.nrc.nl/W2/Lab/Profiel/Bommel/personages.html)

Nee, waggelen kan je mijn voortbewegen soms nauwelijks meer noemen, het is meer mank lopen, strompelen… ’s Ochtends gaat het nog wel, met dank aan de massages
bij de fysiotherapeut en de oefeningen van de zwangerschaps-yoga. Maar ik de loop
van de dag, in de loop van de week, wordt het steeds erger, kan ik mijn rechter been nauwelijks meer van de grond krijgen.

Ik heb last van mijn musculus tensor fasciae latae, 1 van de heupspieren. Deze spier drukt de kop van het dijbeen tegen de heupkom. Verder is hij een buiger, bductor, binnenwaartsdraaier en ondersteunt hij de voorste bundels van de bilspieren. En om die spier te ontlasten, krijg ik in de loop van de week ook last van alle andere spieren in dat been. Totdat ik weer naar yoga ga, meer dan een uur lang goede oefeningen doe en de pijn
grotendeels verdwijnt! Ik vraag af of ik die 9 dagen die ik nog moet werken wel vol houd, of het wel verantwoord is om met zo’n been in de auto te stappen…

Follow

Share

Ondanks dat we elke 2 weken een echo krijgen en ik dus een aardig beeld heb van ons kind in mijn buik, ben ik wel nieuwsgierig hoe hij/zij er uit zal zien, hoe hij/zij het daarbinnen daadwerkelijk heeft. Deze plaatjes helpen een beetje voor de beeldvorming.

Baby in buik week 31

baby in buik week 35

Follow

Share

Vorige week berichtte ik nog enthousiast over ons super bewegelijke kind. Vertelde ik dat Prummeltje enthousiast reageert op de aanrakingen van Erik, vertelde ik dat Prummeltje ’s ochtends vroeg druk trappelt in mijn buik. Afgelopen zondag ochtend na het ontwaken, verwachtte ik het getrappel en gedraai te voelen. Maar ik voelde niets, niet binnen enkele
seconden zoals normaal, niet na een paar minuten, niet na 10 minuten… Ondanks dat mijn intuïtie mij vertelde dat het nog steeds goed zat, dat ons kindje gewoon aan slapen was, gingen er allerlei scenario’s door mijn hoofd heen. Nee hè niet weer! Niet nog een kindje verliezen, niet naar het ziekenhuis voor zo’n hele spannende echo, niet weer de grootouders bellen dat ze een kleinkind hebben verloren, niet weer een crematie, niet weer…

Tranen liepen al over mijn wangen, en toen toch heel voorzichtig, rechts onder in mijn buik, een klein trappeltje. He, gelukkig!

Langzaam begin ik me voor te bereiden op de bevalling. Als alles goed gaat wordt Prummel pas over 9 weken geboren, maar dat duurt nog zo lang, dat kan ik me eerlijk gezegd niet voorstellen. Het wordt toch wel echt zwaar, ik krijg steeds meer last van mijn heup. Ik werk nog maar 6 uur per dag en hoef nog maar 9 dagen te werken, ben op het werk echt aan het afronden en opruimen. Thuis is de basis van de kinderkamer klaar, we gaan deze weken de laatste inkopen doen. En dan hoef ik alleen nog maar te wachten tot Prummel zich aandient!

Ik word rustiger, dat zal ook wel doorwerken bij ons kind. Is hij/zij zich ook aan het voorbereiden op de bevalling? Slaapt hij/zij ook meer? Heeft hij/zij minder ruimte om te draaien en extra hard te schoppen? Het schijnt dat een baby de laatste weken van de
zwangerschap en de eerste weken na de geboorte ongeveer hetzelfde ritme heeft. Hij is maar een paar uur per dag wakker. Onze Prummel heeft al een goede biologische klok, is
elke dag actief om 5 uur ’s ochtends, om 7 uur ’s ochtends, rond 12 uur, rond 3 uur, rond 7 uur en rond 10 uur. Ben benieuwd of dat straks ook zo zal zijn…

Follow

Share

Erik en ons kindje spannen nu al samen tegen mij:
Als we ’s avonds op de bank zitten, spelen ze soms met elkaar. Erik legt zijn hand op mijn buik, Prummeltje gaat er lekker tegen aan liggen. Erik prikt in mijn buik, Prummeltje schopt terug. Erik schud mijn buik heen en weer, Prummeltje gedraagt zich alsof hij/zij in een kermis zit en begint aan alle kanten van mijn buik te bewegen en te draaien. Leuk gevoel, fijn gevoel, maar soms ook wel heel erg pijnlijk…
Maar de band tussen papa en zoon/dochter zit nu al goed!

Follow

Share

Bekkenproblemen, met in de ernstigste vorm bekkeninstabiliteit, is een veelvoorkomende klacht bij zwangeren. Door de zwangerschapshormonen verweekt de verbinding tussen de twee bekkenbeenderen, waardoor het kindje tijdens de geboorte makkelijker naar buiten kan. Door te veel verweking, een verkeerde houding of te veel rust kan er pijn ontstaan.

Sinds een paar weken heb ik last van mijn rechter heup. Twee weken geleden was het zo erg dat ik nauwelijks kon lopen, met moeite de trap op kwam. Dat het doorstraalde naar mijn andere heup, mijn knie, mijn enkel en dat ik ’s nachts van de pijn moeilijk kon slapen. In overleg met mijn gynaecoloog heb ik een afspraak gemaakt bij de fysiotherapeut. Maar
wonder boven wonder waren mijn klachten de zaterdag voor de afspraak opeens nagenoeg verdwenen!

Over het algemeen is de opvatting dat er niets gedaan kan worden aan bekkenpijn, dat de zwangere of kraamvrouw de klachten moet accepteren en er mee moet leren omgaan. Er wordt geadviseerd om ze veel mogelijk rust te houden, om een bekkenband te dragen, om zo weinig mogelijk te bewegen (www.kindjeopkomst.nl).

Echter, afgelopen donderdag kreeg ik van mijn yoga-juf een boek mee van Cecile Röst. Zij heeft aangetoond dat je met relatief simpele en vrijwel pijnloze oefeningen de klachten heel goed kan verminderen en zelfs laten verdwijnen. Tijdens de zwangerschaps yoga hebben we een aantal van die oefeningen gedaan om de bekken te stabiliseren. Pas later realiseerde ik me, dat deze oefeningen waarschijnlijk mijn pijnlijkste klachten hebben weggenomen!
Dus als ik nu weer een beetje pijn heb, ga ik een paar van die oefeningen doen en kan ik daarna weer redelijk lopen. Geen lekkere wandeling meer, maar ik heb m’n fiets terug, ik kan weer gaan fietsen!

Follow

Share